Wat is een jaar zonder muziek, zonder muzikaal genot dat je oren binnen suist? Zonder samen met duizenden anderen je vergapen aan muzikale wonderen op een podium? Wat zijn dit voor vragen? Natúúrlijk zit het jaar 2019 vol mooie muziekherinneringen. Iedereen heeft die in zijn hoofd zitten. Ik heb er nog niet eens over geschreven. Dus ik deel ze graag met je: De Culturista’s muzikale hoogtepunten van 2019. 

Maart: Wasteland baby!

Nina Cried Power! Hoe kan het ook anders: Hozier bracht dit jaar het album Wasteland Baby! uit, met heel wat mooie nummers. Na jaren Take me to Church mee te galmen was ik ook wel toe aan iets nieuws van de zanger. Het hele album heeft heel wat lekkere nummers: Dinner & Diatribes knalt er ook uit. Maar eerlijk is eerlijk, ook al verwijst Hozier natuurlijk naar Nina Simone, ik kreeg van het eerste nummer ook wel wat extra power. Het is een onwijs krachtig nummer, waar ik naar kan blijven luisteren. Hij eert hiermee zangers die zongen over vrijheid. Vechters. Naast Nina Simone verwijst Hozier in dit nummer naar Billie Holiday, Patti LaBelle, James Brown, Joni Mitchell, Marvin Gaye, John Lennon, B.B. King, Curtis Mayfield, Pete Seeger, Bob Dylan, Woody Guthrie én Mavis Staples. Mavis Staples is zelf trouwens ook in het nummer te horen.

Samenvattend: mooie muziek, mooie nummers, mooie man. Tijdens Record Store Day voor mij hét moment om het album te kopen.

 

Barns Courtney

Jahaaa Barns Courtney kwam naar de Melkweg! Wie? Barns! Courtney! Met een ware rockattitude kwam hij het podium opgerend. Tussendoor slurpte hij nog even aan een fles wijn, waarom ook niet? Hij heeft energie. Véél energie. Aan zijn linkerhand stond zijn gitariste, helemaal uitgedost in punkoutfit.

Ik luisterde al een tijdje naar zijn nummers. Het begon bij mij met het nummer Fire, al snel gevolgd door Glitter & Gold. Inmiddels heeft hij dit jaar weer een nieuw album uitgebracht, genaamd 404. Tijdens het concert gaf hij al een aantal sneak peaks van het album, zoals Fun Never Ends. Heerlijke nummertjes waarop je niet stil kunt blijven staan. Barns Courtney zou een ideale festivalshow zijn: veel ‘woohoo’s’ en ‘yeah’s’: springen dus. Het album heeft ook wel een oldschool vibe, zoals bij het nummer 99.  Barns gebruikt zijn stem op veel manieren, van superlaag tot hoge noten. Kortom: mocht ‘ie nog eens in Nederland spelen, ga er lekker heen met vrienden om helemaal uit je dak te gaan.

Juli: Down The Rabbit Hole

Eén van de meest hoge hoogtepunten van het jaar was toch Down The Rabbit Hole. Fantastische muziek ontdekt en ervaren. Je had er bij moeten zijn (of misschien was je er wel bij! In dat geval neem ik je graag weer even terug naar dat fantastische zomerweekend vol goede vibes). Maar dat niet alleen: het festival is heerlijk easy-going, geen ge-ren van de ene naar de andere tent. Gewoon, lekker je gang gaan, af en toe een beetje dwalen en je vrienden kwijtraken. Genieten van fantastische muziek.

Ik noem er gewoon een paar (klik op de naam voor het sfeerbeeld): AURORA: prachtig mooie muziek. Een soort bosnimf met een prachtige stem, muziek waar je lekker in weg kunt dwalen. Rosalía: Kende ik nog niet zo goed, maar sinds DTRH kwam ik ook Barefoot in the Park met James Blake tegen. Prachtig nummer. Vampire Weekend: Stel je dit eens voor: het heeft net geregend en allemaal sta je in je zomerkleding en regenponcho voor het podium. Dan komt Vampire Weekend met zomerse muziek, gooit wat grote opblaasbare wereldbollen het publiek in. Het is net droog geworden. Aan je linkerhand zie je een regenboog. Aan je rechterhand een meer met prachtige zonsondergang. En voor je hoor je de band dit nummer spelen. Magisch. LP: Ik had nooit gedacht dat LP zo’n prachtige, volle stem had. Haast opera-achtig. Zij had mij zéker positief verrast. Op het einde besloot ik dan ook de nieuwe LP van LP te kopen.

Grace Jones: een ware legende en een echte diva. Het publiek wachtte lang op haar komst en bij ieder nummer trok ze weer een ander kostuum uit de kast. In deze video krijg je al een indruk: al hoela-hoepend zingt ze Slave to the Rhythm, terwijl ze subtiel wat pruikharen uit haar mond haalt.

Balthazar: Dit was voor mij echt dé ontdekking van Down the Rabbit Hole. Het regende, Fever was één van de laatste nummers die ze speelden. En terwijl iedereen langzaam terugging naar hun tenten om warme kleding aan te doen, galmde het nummer over het hele festivalterrein nog lang na:

En na al véél moois, geks en verbluffende dingen gezien te hebben, zorgde Janelle Monáe voor een knallende afsluiter. Prachtige zangeres, die een mix tussen Beyoncé en Michael Jackson brengt. Van soul naar disco en van funk naar RnB.

Augustus: Once In A Blue Moon Festival

Via KINK radio kon je kaartjes winnen voor Once In A Blue Moon Festival in het Amsterdamse Bos. ‘Ach, laat ik het eens proberen’, dacht ik. Meestal win ik niets. En zowaar: daar ging de telefoon. “Dag Nina, je weet al hoe laat het is hè?!” Twee kaartjes had ik gewonnen. En zo was het dat ik op een zonovergoten dag, het was dertig graden, genoot van onder meer The Grand East, de legendarische Waterboys, Courtney Barnett en EELS (in deze video wordt hij vlak voor het festival nog geïnterviewd). Die had ik altijd al een keer live willen zien.

November: Half Moon Run

Natúúrlijk kon het daar niet bij blijven. Half Moon Run kwam naar Paradiso. Daar moest ik natuurlijk heen! Ik luisterde al jaren naar ze. Inmiddels is het nummer Full Circle al wat bekender, maar vooral Call Me In The Afternoon was geweldig om live mee te maken. Mooie jongens, mooie band, steengoede muziek. YEAH! Voorafgaand aan het concert waren ze ook bij 3 voor 12:

Het was me een jaartje. En volgend jaar gaan we net zo goed van muziek genieten.