In een decor van grote legoblokken staan Sanne Franssen en Christian van Eijkelenburg, oftewel De Fransse Eijkel, vooraan op het podium van de kleine zaal in Theater Bellevue. Met een strak gezicht kijken ze je aan. De een met een lolly in haar hand, de ander met een rode ballon. Tegelijk spreken ze het publiek aan. Ze willen niks. Het wordt een voorspelbare voorstelling, zeggen ze, en je kunt nu nog weg gaan. Ze wijzen naar de deur. Iedereen blijft zitten en we worden gefeliciteerd met onze keuze om de voorstelling te bekijken. Wat volgt is een avond vol absurde scènes en briljante parodieën, inclusief een leuk interview met het duo na afloop.
De Fransse Eijkel won in 2016 op het Amsterdams Kleinkunst Festival de Publieksprijs en toert sinds september-november 2017 langs verschillende theaters in het land met de eerste avondvullende voorstelling ‘De Fransse Eijkel speelt, De Fransse Eijkel speelt’ onder regie van Kees Prins.
Inspiratie uit irritaties
Het podium in de voorstelling is één grote speelplek waarin in rap tempo de ene na de andere komische scène en originele sketch wordt opgevoerd. Het is theater in verschillende vormen. Het ene moment zit je in een ‘3D-film’, het andere ben je bij een nogal vreemde begrafenis. Veel scènes zijn pijnlijk herkenbaar, zoals twee vrienden die elkaar proberen te vinden op een festival.
“Onze inspiratie halen we uit de omgeving en irritaties aan mensen of situaties”, vertelt Sanne. Chris: “Zo’n hondentrainingsbaan waarin mensen steeds ‘ja, kom maar! Goed zo!’ tegen hun hond roepen vind ik zó vervelend. Dat gebruiken we dan voor de voorstelling.”
Van de keuken naar het theater
Sanne en Chris vormen een goed team voor de Fransse Eijkel. Sanne: “We studeerden allebei aan de Frank Sanders Akademie en woonden samen in een studentenhuis. In de keuken kregen we veel ideeën. Op een gegeven moment besloten we om samen een voorstelling te gaan maken.”
Die samenwerking is goed terug te zien is in de voorstelling. Ze hebben talent voor het synchroon spelen in de scènes.
Sanne: “Chris is heel perfectionistisch, ik heb dat iets minder. Toch vind ik dat wel heel fijn. Als iets niet goed staat ben je de lul.” “Maar op een andere manier is Sanne ook weer perfectionistisch”, vult Chris aan. “Dan trekt ze aan de coulissen omdat ze het irritant vindt als mensen in de coulissen kunnen kijken. Of ze roept steeds dat ze zichzelf niet hoort op het toneel, terwijl ik dan naast haar sta en denk: ik hoor je echt heel goed nu.”
Deleted scene
Wanneer ik vraag naar een grappige anekdote in het repetitieproces is er een geschrapte scène die de twee zich nog goed herinneren. “We hadden een scène bedacht waar we eerst allebei heel veel lol om hebben gehad. Muziek hadden we ingespeeld en gezongen. Tijdens de doorloop deden we deze scène , maar toen bleef het doodstil en vond niemand het grappig”, vertelt Chris. Sanne: “We dachten ook: wat zijn we eigenlijk in godsnaam aan het doen? Het paste helemaal niet bij het programma. Er had heel veel tijd in gezeten.”
Op het eind een onverwachte twist
De sketches zijn snel en als publiek duik je van het een in het ander. Het zijn geen scènes met heel veel diepgang, maar wel verrassend. Soms doet het denken aan de huidige maatschappij waarin alles sneller moet, waarin alles op het internet te vinden is en je tegelijkertijd op alle gebeurtenissen weer eindeloos terug kunt blikken. Zo ook op het einde van ‘De Fransse Eijkel speelt, De Fransse Eijkel speelt’, met een ‘mega mash-up’.
‘De Fransse Eijkel speelt, De Fransse Eijkel speelt’ is tot eind april te zien in verschillende theaters door het land. Klik hier om de speellijst te bekijken.