Een rood fluwelen gordijn hangt voor het podium. De voorstelling gaat straks beginnen. Een onschuldig begin van een bizarre avond vol spookachtige settingen, monsterlijke trucages en regelrechte horror. Er is geen bak popcorn, geen dekentje waarachter je kunt kruipen, geen beeldscherm dat je uit kunt zetten. Ik zit in mijn eentje in een rij theaterstoelen en heb enkel het podium voor me.
De gordijnen gaan open en ik zit klaar voor Horror van Jakop Ahlbom. Het is donker en het onweert (hoe kan het ook anders). Op de planken voor me staat een typisch verlaten horrorhuis. Het gezelschap komt binnen en inspecteert hun nieuwe woonomgeving. Een paar oude televisies op de grond, versleten fotolijstjes die langzaam over de muur schuiven, een onheilspellend muziekdoosje, een ouderwetse radio die spontaan aangaat en een kast met luiken die vanzelf opengaan… Alle ingrediënten voor een horrorverhaal zijn aanwezig.
Klassieke scènes
In Horror keert een meisje samen met een vriend en haar vriendje terug naar het huis uit haar jeugd, waar ze wordt geconfronteerd met haar schimmige verleden.
Het gezelschap gaat slapen. Wanneer de avond valt en een van de vrienden op de bank ligt te slapen, komt er een vreemde geest uit het verleden omgekeerd de trap afgelopen. Lenig in brugstand kronkelt ze over de vloer. Ze maakt vreemde krakerige geluiden en gilt wanneer ze haar slachtoffer in het vizier heeft. Het doet denken aan het meisje in de speelfilm The Ring.
Die herkenning merk je gedurende de hele voorstelling. Talloze klassieke horrorsituaties worden op een steengoede manier neergezet. Soms zorgt dit ook voor humor, bijvoorbeeld in een bijna slapstick-achtige scène waarin een afgehakte hand de overhand neemt en bijna de eigenaar vermoord. Maar bovenal zijn het verbluffende griezelscènes.
Net als in een film, voel je dat er elk moment iets kan gebeuren. De spanning bouwt zich op, tot je wordt verrast met een schim, een beweging, of gezichtsbedrog. Dat de spelers allemaal de mimeopleiding hebben afgerond is te merken. De bewegingen zijn subliem. Elke spier wordt aangespannen en de strakke timing vormt een belangrijke factor.
Ode aan horror
Soms knipper ik een keer met mijn ogen en staat de geest ineens aan de andere kant van de kamer, wordt iemand door een bank opgeslokt of zweeft een personage naar het plafond. Af en toe kijk ik opzij, want je weet het maar nooit: straks staat ze ineens achter je.
Horror zit vol slimme trucages, het is een huis vol verborgen luiken en gangen. In mijn hoofd bedenk ik hoe het decor er van de achterkant (én onderkant!) uitziet. Er wordt gespeeld met licht, geluid, beeld en video. Magie gecombineerd met mime, een ode aan het horrorgenre.
Het is vreemd om over de voorstelling te schrijven, omdat je het eigenlijk gewoon moet zien. Geen enkele letter in dit verhaal kan de voorstelling precies omschrijven. Want als je eenmaal in die zaal zit, zonder bak popcorn, televisie en dekentje, kun je jezelf eigenlijk alleen nog maar laten verrassen.
Horror is nog tot en met vrijdag 11 januari te zien in een aantal theaters. Check: http://jakopahlbom.nl/voorstelling/horror-2014/