Ik was overal en verdween. (Deel 1)

Een zomer vol culturele belevenissen. Het was een mooie ontdekkingstocht en we moeten even bijpraten. Ik nam de boot en stapte uit op een eiland. Bepakt en al. Ik was ‘oerol’, Terschellings en Fries voor ‘overal’. Mijn zomer deel 1: Festival Oerol. Het was shaken, dansen en beleven, immens intens en soms een beetje over de grens. Geen teken op mijn been. En ik verdween.

Terschelling: het eiland van de laagjes. Laagjes in je kleding, want het waait en de zon schijnt. Voorstellingen met meerdere lagen, of jezelf als een ui pellen zodat je elk laagje leert kennen. Dit festival lijkt soms vaag en chaotisch, maar is fantastisch als je er eenmaal bent.

Voorstellingen en highlights

Tijdens Oerol barst Terschelling van de locatievoorstellingen, expedities, straattheater en muziekoptredens. Als je nog geen kaartjes hebt weten te bemachtigen (wat heel goed zou kunnen, want het kaartensysteem is vrij ingewikkeld) dan kun je op expeditie over het eiland, routes volgen en kom je vanzelf allerlei exposities tegen. Zoals met een koptelefoon op een zitzak in het gras liggen en luisteren naar de dromen van Terschellingers, terwijl een zwart doek langzaam boven je hoofd waait. Of een straat vol straattheater en gezellige terrasjes, ook dan is er veel te beleven. Uiteindelijk heb ik kaartjes kunnen kopen. Via briefjes met ‘aangeboden’ bij de wc’s op het festivalterrein, door geluk te hebben, in gesprek te raken én je theaterdocent tegen te komen die toevállig ook in een van de voorstellingen speelt. Zet je schrap, hieronder zet ik een aantal highlights nog even in het (zon)licht!

Sneak peak: tijdens de laatste voorstelling op Oerol beleefde ik iets wat ik nooit eerder heb meegemaakt. In een vervolgartikel ga ik daar nog dieper op in met een interview met de maker.  

Shake, Shake, shake – De Dansers

Dit was een voorstelling waar ik heel erg naar uitkeek. Die nieuwsgierigheid werd alleen maar meer toen ik naast de makers bij het programma Opium zat en in gesprek raakte. Mijn voorgevoel klopte. DIT WAS VET. Na een klein fietstochtje in de brandende eilandzon kwam ik aan bij een zandafgraving, de locatie. Onder de grote berg zand stond het podium. De saxofonist (en danser) begon al met spelen toen het publiek aan kwam lopen. Live muziek gecombineerd met dans. Op de dansvloer, achter een gitaar, drumstel of saxofoon, op tafels, onder én op de grote zandhoop en rollend naar beneden. Over vastzitten en losschudden, de top najagen en de bodem raken. Ik zat op het puntje van mijn stoel. Stilzitten was moeilijk. Logisch, aangezien ze alles eruit shaken. De voorstelling was te gek op deze locatie. Maar het mooie is: Shake, Shake Shake is ook op veel andere plekken nog te zien! Check de speellijst hier.

Immens – Theater Utrecht

Immens: dat was een intense solovoorstelling van Vincent van der Valk en geregisseerd door Casper Vandeputte. Middenin de duinen. Over een man die volledig opgaat in de theorieën van filosoof Friedrich Nietzsche. Humoristisch, muzikaal, filosofisch maar ook met verbazingwekkend veel energie. Hoe ga je om met een gedachtegoed waarin alles wat algemeen als waarheid werd aangenomen opnieuw wordt bevraagd? Uiteindelijk leidt dit tot een volledige uitputtingsslag. Ontzettend goed neergezet door Vincent van der Valk. En terwijl het langzaam begint te schemeren, bleek uiteindelijk dat het toch niet helemáál een solovoorstelling was… Ook deze voorstelling speelt nog in de theaters, grijp je kans en check de speellijst hier. 

foto: Julian Maiwald

Part-time Paradise – Skoft & Skiep/Tryater

Het leven op een camping heeft zo zijn eigenaardigheden. Ook op Terschelling, tijdens Oerol. De makers van deze voorstelling gingen dat eens goed observeren. Hoe gedraagt iedereen zich? Welke situaties ontstaan er en wat is de reden dat iemand besluit te gaan kamperen?

Parttime Paradise is een voorstelling die zich afspeelt tussen de kampeerders van Camping De Kooi tijdens Oerol. Het publiek zit op een hoge tribune van waaruit je in vogelperspectief naar de voorstelling kijkt en een mooi overzicht ziet van het campingleven van ‘Part-time Paradise’.

Langzamerhand ontstaan er verschillende korte scènes, die steeds op een andere plek op de camping afspeelt. Af en toe voelt het alsof je naar een zoekplaatje van Waar is Wally kijkt, of een puzzel van Van Haasteren. Genadeloos herkenbaar en absurdistisch humoristisch. Omroep Friesland maakte er een mooie reportage over:

In Order of Disappearance – Bart van de Woestijne

Hoe is het om volledig te verdwijnen? Om langzaam het landschap waarin jij je bevindt achter je te laten, tot er niets meer is? Wat als iemand anders je leven overneemt, iemand die precies zo is als jij? Wat als degene die je het meest dierbaar is, jou niet meer herinnert? Besta je dan nog wel? Het zijn lastige vragen. Vragen die bij mij in deze installatiebelevenis van Bart van de Woestijne werden beantwoord. Vragen die mij hebben geraakt en heel erg aan het denken hebben gezet.

Je begint in een groep van acht, middenin het bos. Via een koptelefoon hoor je een stem, die je langzaam het bos door begeleidt, totdat je afgezonderd bent. Uiteindelijk kom je bij een houten hok, waarin jij gaat zitten. Je bent alleen hierbinnen, totdat je niets meer ziet. Enkel een reflectie van jezelf, waarbij je zelf het spiegelbeeld bent…

In Order Of Disappearance is een belevenis die ik nooit eerder heb meegemaakt. In een volgend artikel vertel ik je hier alles over, inclusief interview met Bart van de Woestijne.

To be continued…

In Order of Disappearance door Bart van de Woestijne ...

 

 

Geef een reactie